ترسناک اما خواندنی

 
مقتل نامه حضرت عباس(ع) 

عصر عاشورا، پس از شهادت اصحاب و ياران، حضرت عباس عليه السلام تنهايي و بي کسي امام را نتوانست تحمل کند. محضر امام(ع) رسيد و رخصت ميدان رفتن و جانفشاني خواست و عرضه داشت : برادر جان! اجازه ميدان مي دهي؟ امام حسين(ع) گريه شديدي کردند و فرمودند: برادر! تو پرچمدار مني.

عباس(ع) عرض کرد: «سينه ام تنگي مي کند و از زندگي سـير گشتـه ام.» امام(ع) فرمودند: مقداري آب براي اين طفلان تهيه نما. جناب قمر بني هاشم(ع) مشک به دوش گرفت و روانه ميدان شد. با سپاه حريف، درباره آوردن آب به خيمه ها سخن گفت.

وقتي از آن ها مأيوس شد، نزد امام(ع) بازگشت و طغيان و سرکشي دشمن را به عرض رسانيد. در اين حال صداي العطش کودکان فضاي خيمه ها را پر کرده بود.

سقّا نگاهي به چهره معصوم کودکان انداخت و بدون تأمل سوي شريعه فرات برگشت و به نگهبانان شريعه حمله کرد و جمع کثيري را کشت و وارد شريعه شد، دست زير آب برد تا مقابل صورت آب را بالا آورد. «ذَکَرَ عَطَش الحسين و اهل بيته» به ياد لبان خشکيده حسين و اهل بيتش افتاد و آب را برگرداند به شريعه.

هنگام بازگشت، دشمن راه را بر او بست. حضرت براي محافظت از مشک به سمت نخلستان رفت و دشمن نيز به دنبالش.

از هر طرف تير و نيزه به سمتش پرتاب مي کردند، تا اينکه زره از انبوه تيرها همچون خار پشت به نظر مي رسيد. ابرص بن شيبان دست راست حضرت را قطع نمود، حضرت مشک را به دوش چپ انداخت و با دست چپ جنگيد و اين گونه رجز خواند: «وَ اللهِ اِنْ قَطَعْتُموا يَميني، اِنّي اُحامي اَبَداً عَنْ ديني»، به خدا قسم اگر دست راستم را قطع کنيد، من از حمايت از دينم دست بر نمي دارم.

در اين هنگام دست چپ حضرتش را حکيم بن طفيل از مچ قطع کرد. مشک را به دندان هاي مبارک گرفته سعي مي کرد آب را به خيام برساند. لذا خود را به روي مشک انداخت. در اين حال دشمن تيري به چشم و تيري به مشک زد، حکيم بن طفيل با گرزي آهنين فرق مبارک را نشانه گرفت و ضربتي وارد کرد و او را بر زمين انداخت.

عباس(ع) عرضه داشت: «يا ابا عبد الله عليک مني السلام»، اي اباعبد الله بر تو سلام، مرا درياب.

امام خود را به نعش برادر رسانيد، وقتي قمربني هاشم در بالين امام حسين(ع) جان سپرد، حضرت فرمودند: «الان انْکَسَر ظَهري»، عباسم الآن کمرم شکست و چاره ام از هم گسست.
شرح شمع:صفحه 210 و 211
 
وقتى که قد سرو خم شد

کسانى که حسين عليه السلام خود را به بالين آنها رساند مختلف بودند،هر کس در يک وضعى قرار داشت.وقتى امام وارد مى‏شد يکى هنوز زنده بود و با آقا صحبت مى‏کرد، ديگرى در حال جان دادن بود.

در ميان کسانى که ابا عبد الله عليه السلام خود را به بالين آنها رسانيد،هيچ کس وضعى دلخراش‏تر و جانسوزتر از برادرش ابو الفضل العباس براى او نداشت،برادرى که حسين عليه السلام خيلى او را دوست مى‏دارد و يادگار شجاعت پدرش امير المؤمنين است.

در جايى نوشته‏اند ابا عبد الله عليه السلام به او گفت:برادرم‏«بنفسى انت‏»عباس جانم!جان من به قربان تو.اين خيلى مهم است.عباس در حدود بيست و سه سال از ابا عبد الله عليه السلام کوچکتر بود(ابا عبد الله 57 سال داشتند و عباس يک مرد جوان 34 ساله بود).ابا عبد الله به منزله پدر ابا الفضل از نظر سنى و تربيتى به شمار مى‏رفت،آنوقت‏به او مى‏گويد: برادر جان!«بنفسى انت‏»اى جان من به قربان تو!

ابا عبد الله کنار خيمه منتظر ايستاده است.يک وقت فرياد مردانه ابا الفضل را مى‏شنود.(نوشته‏اند ابا الفضل عليه السلام چهره‏اش آنقدر زيبا بود که‏«کان يدعى بقمر بنى هاشم‏»در زمان خود معروف به ماه بنى هاشم بود.

اندامش به قدرى رسا بود که بعضى از اهل تاريخ نوشته‏اند:«و کان يرکب الفرس المطهم و رجلاه يخطان فى الارض‏»سواراسب تنومندى شد،پايش را که از رکاب بيرون مى‏کشيد،با انگشت پايش مى‏توانست زمين را خراش بدهد.حالا گيرم به قول مرحوم آقا شيخ محمد باقر بيرجندى يک مقدار مبالغه باشد،ولى نشان مى‏دهد که اندام بسيار بلند و رشيدى داشته است، اندامى که حسين از نظر کردن به آن لذت مى‏برد).

وقتى که حسين عليه السلام به بالاى سر او مى‏آيد،مى‏بيند دست در بدن او نيست،مغز سرش با يک عمود آهنين کوبيده شده و به چشم او تير وارد شده است.بى جهت نيست که گفته‏اند:«لما قتل العباس بان الانکسار فى وجه الحسين‏»عباس که کشته شد،ديدند چهره حسين شکسته شد.خودش فرمود:
«الان انقطع ظهرى و قلت‏حيلتى‏».

و لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم و صلى الله على محمد و آله الطاهرين.

کتاب: مجموعه آثار ج 17 ص 260

نويسنده: شهيد مطهرى

عظمت‏ حضرت عباس و عزاى مادر

چه کم و کسرى در زندگى عباس بن على،همان طورى که مقاتل معتبر نوشته‏اند، وجود دارد؟

قبلا اگر نبود براى ابو الفضل جز همين يک افتخار،با ابو الفضل کسى کارى نداشت.

با هيچ کس غير از امام حسين کارى نداشتند.خود امام حسين هم فرمود اينها فقط به من کار دارند و اگر مرا بکشند به هيچ کس ديگر کارى ندارند. وقتى که شمر بن ذى الجوشن از کوفه مى‏خواهد حرکت کند بيايد به کربلا،يکى از حضارى که در آنجا بود و از طرف مادر[با ابوالفضل عليه السلام]خويشاوندى داشت،به ابن زياد اظهار کرد که بعضى از خويشاوندان مادرى ما همراه حسين بن على هستند،خواهش مى‏کنم امان نامه‏اى براى آنها بنويس.

ابن زياد هم نوشت.شمر خودش هم در يک فاصله دور[با ابو الفضل عليه السلام نسبت داشت،]يعنى از قبيله‏اى بود که قبيله ام البنين با آنها نسبت داشتند.در عصر عاشورا اين پيام را شخص او آورد.حالا عظمت را ببينيد،ادب را ببينيد!اين مرد پليد آمد کنار خيمه حسين بن على عليه السلام فريادش را بلند کرد:«اين بنوا اختنا،اين بنو اختنا»خواهرزادگان ما کجا هستند؟خواهرزادگان ما کجا هستند؟

ابو الفضل در حضور ابا عبد الله نشسته بود و برادرانش همه آنجا بودند.اصلا جوابش را ندادند تا امام فرمود: «اجيبوه و ان کان فاسقا»جوابش را بدهيد هر چند آدم فاسقى است.

آقا که اجازه داد، جواب دادند.آمدند گفتند:«ما تقول؟»چه مى‏گويى؟شمر گفت:مژده و بشارتى براى شما آورده‏ام،از امير عبيد الله براى شما امان آورده‏ام،شما آزاديد،الآن که برويد جان به سلامت مى‏بريد.گفتند:خفه شو!خدا تو را لعنت کند و آن اميرت ابن زياد و آن امان نامه‏اى که آورده‏اى.ما امام خودمان،برادر خودمان را اينجا رها کنيم به موجب اينکه ما تامين داريم؟!

در شب عاشورا اول کسى که نسبت‏به ابا عبد الله اعلام يارى کرد،همين برادر رشيدش ابوالفضل بود.بگذريم از آن مبالغات احمقانه‏اى که مى‏کنند،ولى آنچه که در تاريخ مسلم است،ابوالفضل بسيار رشيد،بسيار شجاع،بسيار دلير،بلند قد و خوشرو و زيبا بود(و کان يدعى قمر بنى‏هاشم)که او را«ماه بنى‏هاشم‏»لقب داده بودند.

اينها حقيقت است.شجاعتش را البته از على عليه السلام به ارث برده است.داستان مادرش حقيقت است که على به برادرش عقيل فرمود:عقيل!زنى براى من انتخاب کن که‏«ولدتها الفحولة‏»از شجاعان به دنيا آمده باشد.«لتلد لى فارسا شجاعا»دلم مى‏خواهد از آن زن فرزند شجاع و دليرى به دنيا بيايد.عقيل،ام البنين را انتخاب مى‏کند و مى‏گويد اين همان زنى است که تو مى‏خواهى.تا اين مقدار حقيقت است.آرزوى على در ابوالفضل تحقق يافت.

روز عاشورا مى‏شود،بنابر يکى از دو روايت،ابوالفضل مى‏آيد جلو،عرض مى‏کند برادرجان،به من هم اجازه بفرماييد،اين سينه من ديگر تنگ شده است، ديگر طاقت نمى‏آورم،مى‏خواهم هر چه زودتر جان خودم را قربان شما کنم.من نمى‏دانم روى چه مصلحتى-خود ابا عبد الله بهتر مى‏دانست-فرمود:برادرم!حالا که مى‏خواهى بروى،پس برو بلکه بتوانى مقدارى آب براى فرزندان من بياورى.(اين را هم عرض کنم:لقب‏«سقا»(آب آور)قبلا به حضرت ابوالفضل داده شده بود،چون يک نوبت‏يا دو نوبت ديگر در شبهاى پيش ابوالفضل توانسته بود برود،صف دشمن را بشکافد و براى اطفال ابا عبد الله آب بياورد.اين جور نيست که سه شبانه روز آب نخورده باشند،خير،سه شبانه روز بود که[از آب]ممنوع بودند،ولى در اين خلال توانستند يکى دو بار آب تهيه کنند.از جمله در شب عاشورا تهيه کردند،حتى غسل کردند،بدنهاى خودشان را شستشو دادند).فرمود:چشم.

حالا ببينيد چه منظره با شکوهى است،چقدر عظمت است،چقدر شجاعت است،چقدر دلاورى است، چقدر انسانيت است،چقدر شرف است،چقدر معرفت است،چقدر فداکارى است!يکتنه خودش را به اين جمعيت مى‏زند.مجموع کسانى را که دور اين آب را گرفته بودند چهار هزار نفر نوشته‏اند.خودش را وارد شريعه فرات مى‏کند.اسب خودش را داخل آب مى‏برد.اين را همه نوشته‏اند:اول،مشکى را که همراه دارد پر از آب مى‏کند و به دوش مى‏گيرد.

تشنه است،هوا گرم است،جنگيده است،همين طورى که سوار است تا زير شکم اسب را آب گرفته است، دست مى‏برد زير آب،مقدارى آب با دو مشت‏خودش تا نزديک لبهاى مقدس مى‏آورد.آنهايى که از دور ناظر بوده‏اند گفته‏اند اندکى تامل کرد،بعد ديديم آب نخورده بيرون آمد. آبها را روى آب ريخت.آنجا کسى ندانست که چرا ابوالفضل آب نياشاميد،اما وقتى بيرون آمد يک رجزى خواند که در اين رجز مخاطب خودش بود نه ديگران.از اين رجز فهميدند چرا آب نياشاميد.ديدند در رجزش دارد خودش را خطاب مى‏کند،مى‏گويد:

يا نفس من بعد الحسين هونى

و بعده لا کنت ان تکونى

هذا الحسين شارب المنون

و تشربين بارد المعين

هيهات ما هذا فعال دينى

و لا فعال صادق اليقين (1)

اى نفس ابو الفضل!مى‏خواهم ديگر بعد از حسين زنده نمانى.حسين دارد شربت مرگ مى‏نوشد،حسين با لب تشنه در کنار خيمه‏ها ايستاده است و تو مى‏خواهى آب بياشامى؟ !پس مردانگى کجا رفت؟شرف کجا رفت؟مواسات کجا رفت؟همدلى کجا رفت؟مگر حسين امام تو نيست؟مگر تو ماموم او نيستى؟

مگر تو تابع او نيستى؟هرگز دين من به من اجازه نمى‏دهد،هرگز وفاى من به من اجازه نمى‏دهد.ابوالفضل در برگشتن مسير خودش را عوض کرد،خواست از داخل نخلستان برگردد(قبلا از راه مستقيم آمده بود)چون مى‏دانست همراه خودش يک امانت گرانبها دارد.تمام همتش اين است که اين آب را به سلامت‏برساند،براى اينکه مبادا تيرى بيايد و به اين مشک بخورد و آبها بريزد و نتواند به هدف خودش نائل شود.در همين حال بود که يکمرتبه ديدند رجز ابوالفضل عوض شد.معلوم شد حادثه تازه‏اى پيش آمده است.فرياد کرد:

و الله ان قطعتموا يمينى

انى احامى ابدا عن دينى

و عن امام صادق اليقين

نجل النبى الطاهر الامين

به خدا قسم اگر دست راست مرا هم قطع کنيد،من دست از دامن حسين بر نمى‏دارم.

طولى نکشيد که رجز عوض شد:

يا نفس لا تخش من الکفار

و ابشرى برحمة الجبار

مع النبى السيد المختار

قد قطعوا ببغيهم يسارى (2)

در اين رجز فهماند که دست چپش هم بريده شده است.اين گونه نوشته‏اند:با آن هنر فروسيتى که[در او]وجود داشته است،به هر زحمت‏بود اين مشک آب را چرخاند و خودش را روى آن انداخت.ديگر من نمى‏گويم چه حادثه‏اى پيش آمد،چون خيلى جانسوز است. ولى اشعارى است از مادرش ام البنين،چون شب تاسوعا معمول است که ذکر مصيبت اين مرد بزرگ مى‏شود،آن را هم عرض مى‏کنم.

ام البنين مادر حضرت ابوالفضل در حادثه کربلا زنده بود ولى در کربلا نبود،در مدينه بود.در مدينه بود که خبر به او رسيد که در حادثه کربلا قضايا به کجا ختم شد و هر چهار پسر تو شهيد شدند.اين بود که اين زن بزرگوار به قبرستان بقيع مى‏آمد و در آنجا براى فرزندان خودش نوحه‏سرايى مى‏کرد.نوشته‏اند اينقدر نوحه‏سرايى اين زن دردناک بود که هر که مى‏آمد گريه مى‏کرد،حتى مروان حکم که از دشمن‏ترين‏دشمنان بود.

اين زن گاهى در نوحه‏سرايى خودش همه بچه‏هايش را ياد مى‏کند و گاهى بالخصوص ارشد فرزندانش را.ابوالفضل،هم از نظر سنى ارشد فرزندان او بود،هم از نظر کمالات جسمى و روحى.

من يکى از دو مرثيه‏اى را که از اين زن به خاطر دارم براى شما مى‏خوانم.به طور کلى عربها مرثيه را خيلى جانسوز مى‏خوانند.اين مادر داغديده در اين مرثيه جانسوز خودش گاهى اين گونه مى‏خواند،مى‏گويد:

يا من راى العباس کر على جماهير النقد

و وراه من ابناء حيدر کل ليث ذى لبد

انبئت ان ابنى اصيب براسه مقطوع يد

ويلى على شبلى امال براسه ضرب العمد

لو کان سيفک فى يديک لما دنى منک احد (3)

مى‏گويد اى چشم ناظر،اى چشمى که در کربلا بودى و آن مناظر را مى‏ديدى،اى کسى که در کربلا بودى و مى‏ديدى،اى کسى که آن لحظه را تماشا کردى که شير بچه من ابوالفضل از جلو،شير بچگان ديگر من پشت‏سرش بر اين جماعت پست‏حمله برده بودند،اى چنين شخصى، اى حاضر وقعه کربلا،براى من يک قضيه‏اى نقل کرده‏اند،من نمى‏دانم راست است‏يا دروغ، آيا راست است؟به من اين جور گفته‏اند،در وقتى که دستهاى بچه من بريده بود،عمود آهنين به فرق فرزند عزيز من وارد شد،آيا راست است؟بعد مى‏گويد ابوالفضل،فرزند عزيزم!من خودم مى‏دانم اگر تو دست مى‏داشتى مردى در جهان نبود که با تو روبرو بشود.اينکه آمدند چنين جسارتى کردند براى اين بود که دستهاى تو از بدن بريده شده بود.

و لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم‏و صلى الله على محمد و آله الطاهرين
پى‏نوشت‏ها:

1) بحار الانوار،ج 45/ص 41.

2) همان،ص 40.

3) منتهى الآمال،ج 1/ص‏386.

کتاب: مجموعه آثار ج 17 ص 97

نويسنده: شهيد مطهرى

 گریه امام زمان علیه السلام در عزای عمویشان حضرت عباس علیه السلام 

جناب حجت ‏الاسلام آقاى قاضى زاهدى گلپايگانى مى‏فرمايد: من در تهران از جناب آقاى حاج محمد على فشندى که يکى از اخيار تهران است، شنيدم که مى‏گفت: من از اول جوانى مقيّد بودم که تا ممکن است گناه نکنم و آن‏قدر به حج بروم تا به محضر مولايم حضرت بقيةاللَّه، روحى فداه، مشرف گردم. لذا سالها به همين آرزو به مکه معظمه مشرف مى‏شدم.


در يکى از اين سالها که عهده ‏دار پذيرايى جمعى از حجاج هم بودم، شب هشتم ماه ذيحجه با جميع وسائل به صحراى عرفات رفتم تا بتوانم قبل از آنکه حجاج به عرفات بيايند، براى زوارى که با من بودند جاى بهترى تهيه کنم. تقريباً عصر روز هفتم بارها را پياده کردم و در يکى از آن چادرهايى که براى ما مهيا شده بود، مستقر شدم. ضمناً متوجه شدم که غير از من هنوز کسى به عرفات نيامده است. در آن هنگام يکى از شرطه‏هايى که براى محافظت چادرها در آنجا بود، نزد من آمد و گفت: تو چرا امشب اين همه وسائل را به اينجا آورده‏اى؟ مگر نمى‏دانى ممکن است سارقان در اين بيابان بيايند و وسائلت را ببرند؟ به هر حال حالا که آمده‏اى، بايد تا صبح بيدار بمانى و خودت از اموالت محافظت بکنى. گفتم: مانعى ندارد، بيدار مى‏مانم و خودم از اموالم محافظت مى‏کنم.

آن شب در آنجا مشغول عبادت و مناجات با خدا بودم و تا صبح بيدار ماندم تا آن‏که نيمه‏هاى شب ديدم سيد بزرگوارى که شال سبز به سر دارد، به در خيمه من آمدند و مرا به اسم صدا زدند و فرمودند: حاج محمدعلى، سلام عليکم. من جواب سلام را دادم و از جا برخاستم. ايشان وارد خيمه شدند و پس از چند لحظه جمعى از جوانها که تازه مو بر صورتشان روييده بود، مانند خدمتگزار به محضرش رسيدند. من ابتدا مقدارى از آنها ترسيدم، ولى پس از چند جمله که با آن آقا حرف زدم، محبت او در دلم جاى گرفت و به آنها اعتماد کردم. جوانها بيرون خيمه ايستاده بودند ولى آن سيد داخل خيمه تشريف آورده بود. ايشان به من رو کرد و فرمود: حاج محمد على! خوشا به حالت! خوشا به حالت! گفتم: چرا؟

فرمودند: شبى در بيابان عرفات بيتوته کرده‏اى که جدم حضرت سيدالشهداء اباعبداللَّه‏الحسين(علیه السلام) هم در اينجا بيتوته کرده بود. من گفتم: در اين شب چه بايد پبکنيم؟ فرمودند: دو رکعت نماز مى‏خوانيم، در اين نماز پس از حمد، يازده مرتبه قل ‏هواللَّه بخوان.

لذا بلند شديم و اين عمل را همراه با آن آقا انجام داديم. پس از نماز آن آقا يک دعايى خواندند که من از نظر مضامين مانند آن دعا را نشنيده بودم. حال خوشى داشتند و اشک از ديدگانشان جارى بود. من سعى کردم که آن دعا را حفظ کنم ولى آقا فرمودند: اين دعا مخصوص امام معصوم است و تو هم آن را فراموش خواهى کرد. سپس به آن آقا گفتم: ببينيد آيا توحيدم خوب است؟ فرمود: بگو. من هم به آيات آفاقيه و انفسيه بر وجود خدا استدلال کردم و گفتم: من معتقدم که با اين دلايل، خدايى هست. فرمودند: براى تو همين مقدار از خداشناسى کافى است. سپس اعتقادم را به مسئله ولايت براى آن آقا عرض کردم. فرمودند: اعتقاد خوبى دارى. بعد از آن سؤال کردم که: به نظر شما الآن حضرت امام زمان(علیه السلام) در کجا هستند. حضرت فرمودند: الان امام زمان در خيمه است.

سؤال کردم: روز عرفه، که مى‏گويند حضرت ولى‏عصر(علیه السلام) در عرفات هستند، در کجاى عرفات مى‏باشند؟ فرمود: حدود جبل‏الرحمة. گفتم: اگر کسى آنجا برود آن حضرت را مى‏بيند؟ فرمود: بله، او را مى‏بيند ولى نمى‏‌شناسد.

گفتم: آيا فردا شب که شب عرفه است، حضرت ولى‏عصر(علیه السلام) به خيمه‏ هاى حجاج تشريف مى‏آورند و به آنها توجهى دارند؟ فرمود: به خيمه شما مى‏آيد؛ زيرا شما فردا شب به عمويم حضرت ابوالفضل(علیه السلام) متوسل مى‏‌شويد.



در اين موقع، آقا به من فرمودند: حاجّ محمدعلى، چاى دارى؟ ناگهان متذکر شدم که من همه چيز آورده‏ ام ولى چاى نياورده ‏ام. عرض کردم: آقا اتفاقاً چاى نياورده‏ام و چقدر خوب شد که شما تذکر داديد؛ زيرا فردا مى‏روم و براى مسافرين چاى تهيه مى‌‏کنم.

آقا فرمودند: حالا چاى با من. از خيمه بيرون رفتند و مقدارى که به صورت ظاهر چاى بود، ولى وقتى دم کرديم، به قدرى معطر و شيرين بود که من يقين کردم، آن چاى از چايهاى دنيا نيست، آوردند و به من دادند. من از آن چاى دم کردم و خوردم. بعد فرمودند: غذايى دارى، بخوريم؟ گفتم: بلى نان و پنير هست. فرمودند: من پنير نمى‏خورم. گفتم: ماست هم هست. فرمودند: بياور، من مقدارى نان و ماست خدمتشان گذاشتم و ايشان از نان و ماست ميل فرمودند.

سپس به من فرمودند: حاج محمدعلى، به تو صد ريال (سعودى) مى‏دهم، تو براى پدر من يک عمره به‏جا بياور. عرض کردم: اسم پدر شما چيست؟ فرمودند: اسم پدرم »سيد حسن« است. گفتم: اسم خودتان چيست؟ فرمودند: سيد مهدى. من پول را گرفتم و در اين موقع، آقا از جا برخاستند که بروند. من بغل باز کردم و ايشان را به عنوان معانقه در بغل گرفتم. وقتى خواستم صورتشان را ببوسم، ديدم خال سياه بسيار زيبايى روى گونه راستشان قرار گرفته است. لبهايم را روى آن خال گذاشتم و صورتشان را بوسيدم.

پس از چند لحظه که ايشان از من جدا شدند، من در بيابان عرفات هر چه اين طرف و آن طرف را نگاه کردم کسى را نديدم! يک مرتبه متوجه شدم که ايشان حضرت بقيةاللَّه، ارواحنافداه، بوده‏اند، به‏خصوص که اسم مرا مى‏دانستند و فارسى حرف مى‏زدند! نامشان مهدى(علیه السلام) بود و پسر امام حسن عسکرى(علیه السلام) بودند.

بالاخره نشستم و زارزار گريه کردم. شرطه‏ها فکر مى‏کردند که من خوابم برده است و سارقان اثاثيه مرا برده‏اند، دور من جمع شدند، اما من به آنها گفتم: شب است و مشغول مناجات بودم و گريه‏ام شديد شد.

فرداى آن روز که اهل کاروان به عرفات آمدند، من براى روحانى کاروان قضيه را نقل کردم، او هم براى اهل کاروان جريان را شرح داد و در ميان آنها شورى پيدا شد.

اول غروب شب عرفه، نماز مغرب و عشا را خوانديم. بعد از نماز با آن‏که من به آنها نگفته بودم که آقا فرموده‏اند: »فردا شب من به خيمه شما مى‏آيم؛ زيرا شما به عمويم حضرت عباس(علیه السلام) متوسل مى‏شويد« خود به خود روحانى کاروان روضه حضرت ابوالفضل(علیه السلام) را خواند و شورى برپا شد و اهل کاروان حال خوبى پيدا کرده بودند، ولى من دائماً منتظر مقدم مقدس حضرت بقيةاللَّه، روحى و ارواح العالمين لتراب مقدمه الفداء، بودم.

بالاخره نزديک بود روضه تمام شود که کاسه صبرم لبريز شد. از ميان مجلس برخاستم و از خيمه بيرون آمدم، ناگهان ديدم حضرت ولى‏عصر(علیه السلام) بيرون خيمه ايستاده‏اند و به روضه گوش مى‏دهند و گريه مى‏کنند، خواستم داد بزنم و به مردم اعلام کنم که آقا اينجاست، ولى ايشان با دست اشاره کردند که چيزى نگو و در زبان من تصرف فرمودند و من نتوانستم چيزى بگويم. من اين طرف در خيمه ايستاده بودم و حضرت بقيةاللَّه، روحى‏فداه، آن طرف خيمه ايستاده بودند و بر مصائب حضرت ابوالفضل(علیه السلام) گريه مى‏کرديم و من قدرت نداشتم که حتى يک قدم به طرف حضرت ولى‏عصر(علیه السلام) حرکت کنم. بالاخره وقتى روضه تمام شد، حضرت هم تشريف بردند.

برگرفته از: آثار و برکات حضرت امام حسين(علیه السلام)، ص23، قضيه 5.
منبع: موعود؛ شماره چهل و دو

 

 

روز تاسوعایى یکى از هیئت هاى اصفهان به محل جلفاى اصفهان، که ارمنى‌ها منزل دارند، مى روند. یکى از عزادار‌ها کنار دیوار مشغول عزادارى و گریه و توسل به حضرت اباالفضل علیه السلام بود. ناگاه مى بیند در خانه اى باز شد و یک مرد ارمنى بیرون آمد. از وضع عزادارى و گریه مردم تعجب مى کند، و مى گوید: چه خبر است؟ آن مرد عزادار مى گوید: امروز متعلق به باب الحوائج حضرت اباالفضل علیه السلام است. 

 

مرد ارمنى مى گوید: من بچه پسرى دارم که دستهاى او فلج است، مرا راهنمائى کن که از حضرت اباالفضل شفاى او را بگیرم. آن مرد مى گوید: امروز روز حضرت اباالفضل علیه السلام است، برو بچه‌ات را بیاور و دست‌هایش را به علم و پرچم آن بزرگوار بمال. 

 

مرد ارمنى هم با عجله با حال گریه دست هاى بچه را به علم مى مالد و توسل پیدا مى کند و منقلب مى شود. نعره مى زند و غش مى کند، مردم منقلب مى شوند و مى گویند: که چه شده؟ این مى گوید: به مردم گفتم: کارى به او نداشته باشید، او را به حال آوردیم سۆال کردیم چه شده؟ گفت: مگر نمى بینید بچّه‌ام دست‌هایش را بالا و پائین مى آورد و شفا پیدا کرده. (نماز شام غریبان: ۴۵۱) 

 

/ از تبیان